5-06-2022, 23:13

KABAKLAR MAĞARASI ARAŞTIRMASI 21-5-2022

Dikey mağara istihbaratı dipsiz bir kuyudur. Genellikle “taş atıyoruz on bir saniye ses geliyor” gibi tanımlanır. Daha önce tek iniş boşluk mağaralarda yaptığımız denemelerde on bir saniyede geri gelen ses yaklaşık olarak -90m ye denk gelmişti. Genel olarak mağara bulmak balık tutmaya benzer. Ne bulacağını gitmeden, girmeden bilemezsin. Hep bir umut vardır mağaracılıkta; en güzeli, en derini veya en uzunu bulmaya yönelik.

Bir de küçük macera konusu var. En derine inmiş bir mağaracı, en yükseğe çıkmış bir dağcı ya da en yüksekten atlamış bir paraşütçü olabilirsiniz. Ancak sürekli olarak üst düzey işler yapmak mümkün olmaz. Bu durumda, sevdiğimiz işlerden kopmamak için, doğaya küçük etkinliklerle çıkmak, içimizdeki arzuyu sıcak tutmakta faydalı olacaktır. Bir hafta sonu kampı, bir doğa yürüyüşü, ulaşılması yakın kolay bir arazide mağara istihbaratına gitmek bu tanımın içinde yer bulabilir.

İsmet’e gelen istihbarata gitmek tam da bu duruma uygundu. Bursa Orhaneli’de bulunan bir dikey mağara için, yirmi bir mayıs cumartesi faaliyet planladık. İstihbarata göre dikey bir mağara ve atılan taş 11-12 saniye düşüyordu. Mağara tek boşluk değil, basamaklı bir mağara ise, taş sekme nedeniyle uzun süre düşüyor olabilirdi. Yine de tatlı bir heyecan hemen içimiz kapladı. Malzeme hazırlığı Yenal’da, planlama bende… İp seçimi, gerekli malzemeler…

Yol üstü Eker Meydan’da sabah saat 8 de buluştuk. Yenal belirlediğimizden fazla iple gelmiş. İki yüz elli metre civarında ipimiz var. Neyse ki çoğu 9 mm. Malum krizler yılındayız. Tüm eşyamızı, İsmet’in daha ekonomik aracına yükleyip yola koyuluyoruz.

Orhaneli ne vardığımızda, Sedat Seymen ile buluşup, kahvaltı, çay ve alışveriş işlerini hallettik. Daha sonra mağarayı daha iyi bilen Ali Asa’yı da alarak tekrar yola koyulduk. Mağara Kabaklar köyü arazisinde, Kabaklar kayası adı verilen bölgede… Orhaneli’ inden 15 dakikalık bir yolculukla “belen tarlaları” denen bölgede aracımız bırakmak zorundayız. Buradan sonra yaklaşık 500-1000 m kadar yürüyeceğiz. Bir de kestirme olsun diye yakın, doğrusal bir çizgi üzerinden mağaraya ulaşmak hedefindeyiz. Yani öyle dendi.

Saat 11:30 da, araçta bir miktar fazla olduğunu düşündüğümüz malzemeyi bırakıp, oldukça fazla yüklü olarak, rehberlerimizin peşinden yürüyüşe başladık. Sonuçta 500 m bir yol. Yolun ilk başları, fena olmayan bir patika yolda yürüdük. Bir süre sonra artık patika yoktu. Sık bir çalı - ağaç ormanında kendimize yol açmaya çalışarak yavaş bir şeklide ilerledik. Bir süre sonra nerede olduğumuzu kestiremeyerek mola verdik. İki rehberimiz önden giderek mağarayı aramaya başladılar. Mağarayı bulamayacağımız fikri yavaş yavaş aklımıza gelmeye başladı.

Yarım saat sonra rehberlerimiz, mağarayı halen bulamamıştı. Biraz daha ilerleyince orman seyrekleşti. Artık vadi tabanında derenin olduğu yaklaşık 400 m kot farkı olan dik inen fay hattının ucundaydık. Vadi tabanı ile olan kot farkı mağaranın potansiyel derinliği konusunda umut vaat ediyordu. Manzarada çok güzeldi. Ancak mağara bulunamamıştı. Vadinin karşı tepesinde kuzeyde Dağgüney ve biraz kuzey doğuda Firoz köylerini uzaktan seyredebiliyorduk.

İsmet, vadi tabanından dik çıkılarak hemen altımızda bulunan başka bir mağaraya üstten ulaşmayı planlayarak, bizi yine sık ormanda doğuya doğru fay hattı boyunca yürüttü. Yenal ile daha aşağı indiğinde mağaraya ulaşamayınca, geldiğimiz yere geri dönmemizi söyleyerek bizi yola çıkardı. Yenal ve İsmet, iki rehberimiz ve biz ( Talha, İbrahim, Emrah ) artık iletişimi sadece telefon ile kurabilecek şekilde sık ormanda dağıldık.

Kuzey batı yönünde ilerleyip çıktığımız yere geri döndüğümüzde, aslında mağaranın tam ters yönde doğuda olduğu bizim üçlüye telefon ile bildirildi. Sıcak , fazla yük , saat 14:30… İbrahim’le tanışalı henüz 36 saat olmuş ve onu da bizimle dağa sürüklemiştim. Psikolojik testten geçmiş ve sakinliğimizi korumuş bir şekilde, iki katı yolu GPS koordinatı kullanarak aştık. Ekip tamamen toplanmış, üçüncü rehberimiz muhtar Selim Ay ekibe katılıp mağarayı bulmuştu.

Kısa bir su ve yemek molasından sonra saat 15:30 da mağaraya giriş hazırlıkları başladı. İlk iniş küçüktü, sonrasında attığımız taş sağa sola çarparak düşüyordu. Mağaranın fazlaca derin olmadığı belliydi. Yenal, Talha ve İsmet mağarada çalıştılar. Kısa bir süre sonra iki basamak daha inerek mağaranın sonuna ulaştılar.

Muhtarımız mağaranın bittiğine inanmadı. Eskiden köyden bir gurup mağaraya iple inmişler, saatlerce kalmışlar ve tabana ulaşamamışlar. Bir sürü rivayetler, cinlerle yakın bir mağarada yaşanmış anılar… Klasik bir durumu rehberlerimize açıklama gereği duydum. ( Köyde yaşayan biri için arazide mesafeler çok kısa tarif edilir. “hemen şu tepenin ardında”, “bir sigara içimi mesafede”… Dışarıda tarifin çok üstü bir mesafe vardır ve zamana acelesi olmayan bir insan için mesafe önemsizdir. Mağara içi tarif ise “çok uzun”, “ saatlerce dolaştık”, “ucunu bulamadık” şeklinde tarif edilir. Ancak mağara genellikle küçük çıkar. )

Yaptığımız çalışmada mağaranın derinliği -17m olarak ölçüldü. Taşıdığımız malzemeye göre oldukça sığ bir derinlik. Bununla birlikte, çalışmaya geç başlamamız ve çekilen eziyet karşılığında mağaranın bir günde bitmesinden mutlu olduk.

Dönüşte, geldiğimiz yola göre uzun olduğu söylenen, ancak rahat ilerlenebilen “gavurun pınarı” adı verilen yoldan aracımıza ulaştık. Kısa bir mola sonrası Orhaneli, vedalaşma ve Bursa’ya dönüş.

Muhtar Selim Ay inanmadı.