Anadolu insanı örgütlü çalışmaya, ortak aklı ve doğruyu bulmaya karşı dirençli. Bu durum sendika, dernek ve meslek örgütü gibi birçok gönüllü kuruluşta önemli bir sorun olarak karşımıza çıkmakta. Doğru üzerinde fikir birliği olmayan insan topluluklarında ürün çıkması bireysel fedakarlıklara bağlı. Kendi çevresinde üç kişi toplayan liderciklerin çekişmesi, doğal olarak her kuruluşa zarar verir. Aslında çelişkilerimizin bozuk eğitim sistemimizden; aile,okul ve ülke üçgeninden kaynaklandığı tartışılmaz bir gerçek.. "Çuvaldızı kendine, iğneyi başaksına batır" ilkesinden hareketle ekteki fıkrayı yayınlıyoruz. Keyifli okumalar ve düşünmeler...

Mencilis, bir zamanlar, MAD’ın olmazsa olmaz faaliyet mağarası… O yıllarda, Mencilis doğal yapısında. Henüz mağara ağzından çıkan su kanala alınmamış, kamp alanına ulaşan patikayı bozan toprak yol açılmamış, turizm belası mağarayı kemirmemiş.

Nisan 1987, ilk faaliyetimde Mencilis kamp alanında, gece ceviz ağacının hemen yanında çimlerin üstüne uzanmış, mağara ağzından çıkan derenin gürültüsünü dinliyor, gökyüzüne bakıyorum. İlginç bir gün geçirmiştim. Ankara’dan otobüsle yola çıkmıştık. Yolda, Faysal İLHAN’ın küçük iplerle verdiği ilk düğüm eğitimini almıştık. Patika yoldan kamp alanına ulaşmış, ertesi gün ilk ekiple mağaraya girip çıkmıştım. Mağaranın uzun olması ve sondaki on bir metrelik iniş (ki o zamanlarda uçurum olarak tanımlanırdı) beni oldukça heyecanlandırmıştı.

O günlerde, Mencilis’e ulaşmak, kamp yapmak ve mağaraya girmek tarifsiz bir zevkti. Genellikle cuma günü öğlen Ankara’dan otobüsle yola çıkılırdı. Yolculuğun sonunda, Safranbolu’nun Bağlar Mahallesi’nde inilir, bir süre şehir içinde yürüdükten sonra, bahçelerin ve bağ evlerinin arasından küçük patikadan (birçok yerinde bacaklarınız iki yandan çalılarla kaplanırdı) bir buçuk saat kadar yola devam edilirdi. Yürüyüş sırasında, mağara ağzından çıkan derenin sesi, solda, aşağıdan yürüyenlere eşlik ederdi. Ola ki (ki olmasını sıklıkla sağlardık) 15 Haziran’dan sonra faaliyet varsa, yol boyu kiraz yenilmesi olağan eğlenceye eklenirdi.

Kamp alanına yaklaşınca, alana ulaşmanın iki seçeneği vardı: Bunlarda biri düz devam edip biraz yükselip, mağaranın su çıkan ağzının üstünden dolaşarak kamp alanına ulaşmak; ikincisi, kamp alanının biraz altında, bağ evlerine ulaşmak için yapılmış olan basit ahşap köprüden geçmek ve kamp alanına 400m kadar yürümek…

Yıl 1986, Ankara Çamkoru’da fakültenin pikniğindeyiz. Sınıftan birkaç arkadaşımız (Tulga,Tamer,Hakan,Uğur,Erdemir) pikniğin sonuna doğru ormandan çıkarak bize katıldılar. Bir gece önceden ormanda yürüyüş yapmışlar,ziyadesi ile kaybolmuşlar,kendi aralarında kavga etmişler, sırtlarında acayip denkler, pis perişan bize katıldılar...Ne yalan söyliyeyim çok hoşuma gitti, haz aldım. Meğer bu arkadaşlarım, MAD yoluna baş koymuşlar. Ben de böylece dernekten haberdar oldum.

Pazartesi günü kantinde Hakan Karadeniz’i yakaladım, “bende mağaracı olacağım” dedim. Hakan’ın yüzüne sevinç ve hayret karışımı bir ifade belirdi ki, bu gün bile unutmam. O günler de derneğe üye bulmak, en az bu gün ki kadar zordu. Dernek; evraklardan (kimi çuvaldan çıkartılmış...), Faysal’ın evindeki birkaç parça malzemeden, bir avuç üyeden ve sağlam ilkelerden oluşuyordu.

Faysal’ın Emek caddesindeki evini, derneğin ilk “dernek evi” olarak tanımlamak sanırım yerinde olur. Sıhhiye’den Emek otobüsüne binersiniz, Zürih pastanesi önündeki durakta indiniz mi, arka sokağa kısa bir yürüyüş ve Faysal’ın giriş katındaki evinin sıcaklığına kavuşursunuz. Evin diğer sakinleri, Aytekin ve İsmail...Bulgur pilavı ve tavada yapılan börek...Bu evde derneğin bir çok üyesi, yandaşları ile tanıştım. Ahmet Elma, Beyhan Kartal, Ali Utkan, Utku Erdener...say say bitmez.

Afet ve Acil Durum Yönetimi Başkanlığı, Hacettepe Üniversitesi Spor Bilimleri ve Teknolojisi Yüksek Okulu, Arama Kurtarma Derneği ve Mağaracılık Federasyonu işbirliğinde düzenlenecek olan Doğada Arama ve Kurtarma Sempozyumu, 1-3 Nisan 2011 tarihlerinde Ankara’da Hacettepe Üniversitesi’nde düzenlenecektir.

Sempozyumda doğa severler, arama ve kurtarma çalışmaları yapan sivil toplum örgütleri, doğada etkinlik yapan spor federasyonları, üniversite toplulukları, doğa sporları ile ilgilenen kulüp ve dernekler ve bu alanda çalışmakta olan araştırmacıları bir araya getirerek güncel bilgileri paylaşmaları amaçlanmaktadır. Sempozyum düzenleme kurulu olarak sizlere, doğada arama ve kurtarma sporları etkinliklerine ilişkin genel konuların yanı sıra disiplinler arası bilimsel araştırma ve raporların izlenebileceği bir sempozyum programı hazırlamaya çalışıyoruz. Sempozyumda, davetli konuşmacılara, sözel ve poster serbest bildirilere yer verilecektir.

  Maalesef Türkiye'deki speleolojik çalışmaların yayınlanabileceği veya paylaşılabileceği pek fazla ortam bulunmamakta. Öte yandan sayıları neredeyse 20'yi bulan birçok mağara araştırma grubunun büyük çoğunluğu da diğerlerinin faaliyetlerinden habersiz. İlki 1990 yılında düzenlenen Ulusal Speleoloji Sempozyumu da geçen 20 yılda sadece dört defa toplanabildi ve gerek mağaracılar ile mağara bilimini gerekse de mağaracıları bir araya getirmeyi düzenli bir hale getiremedi. Mağaracılığın Türkiye'deki en önemli kaynakları olan üniversite kulüplerindeki birçok üye de hiçbir speleoloji sempozyumuna denk gelemeden mezun oldu.

18-20 Mart 2011 tarihleri arasında İstanbul'da düzenlenecek olan 5. Ulusal Speleoloji Sempozyumu'nda bu eksikliği gidermek için ilk adımı atacağız. Bundan sonra her sene yapılmasını hedeflediğimiz speleoloji sempozyumununu bu yıl iki ana bölümden oluşacak şekilde planladık. İlk iki gün haritalama, biospeleoloji gibi farklı konuları içeren oturumlar altında sunumlara, son gün ise ülkemizde mağaracılık yapan grupların yıllık araştırma sonuçlarına ayrıldı. Amacımız hem mağara bilimiyle uğraşan akademisyenlerle mağaracıları bir araya getirmek hem de mağaracılık grupları arasındaki bilgi akışını arttırmak. Her ne kadar bir sempozyum için geç bir ilk çağrı olsa da tüm katılımcıların oluşumunu yeni tamamlayan federasyonun bu ilk organizayonunu anlayışla karşılayacağını umuyor ve mağaracılıkla ilgilenen herkesin 18-20 Mart 2011 tarihlerinde İstanbul'a bekliyoruz.

O yıllarda Birhan, Adana Pozantı’da çalışıyordu. Yaptığı geziler sırasında Dağdibi köyünün yaylasında iki dikey mağara girişiyle karşılaşmış. İşte Camılıköy ve Sütlük düdenlerini araştırma serüveni ve bizim hayatımızda uzun süre yer alması böyle başladı.

Eylül ayında hafta sonu yapılan üç günlük etkinlikte Camılıköy düdenine giriş yapılmış, yaklaşık -120 m inildiği hesaplanmış ve aracın (Ahmet’in “Mülayim”) aküsünün bitmesi üzerine bir miktar da rezil olunmuştu. Bir ilk olması nedeniyle heyecan en üst seviyedeydi. Kasım ayında ikinci araştırma gezisinin yapılmasına karar verildi. O yıl son sınıf öğrencisiyim. Tulga ile bir yol bulup patoloji bölümüne “intern” olduk. Çalışılan günler çok azdı ve biz bu geziye ayıracak yeterli zamanı bu şekilde yaratabilmiştik. 10 Kasım faaliyetin başlangıç tarihiydi. (Bakın baştan söylüyorum sakın bunu örnek gösterip kasımda 1600 metrelere gidelim demeyin, ben gelmem…)