Mağaracı dövmesi zordur. Özellikle de, MAD’lı dövmesi…

“Siz kendi kendinize magaracilik oynamaga devam edin.Kisisel olarak neler basardigimi teknik dalis ile ilgili olanlar bilebilir ancak ozellikle MAD gibi dinazorlarin bulundugu bir kitle'den fazla birsey beklememek gereklidir.Neymis efendim kendimizi beyefendilere ispatlamamiz gerekiyormus.Unuttunuz mu soylediklerinizi.Sizler zavalli, beceriksiz ve yetersiz bir grup olarak yokolmaga mahkumsunuz...” Aziz Yiğiter (bkz. “[tmf_list] FW: Mağaracılık eğitim” yazışmaları…)

Aziz'e inat, çifter çifter, kendi yaptığı mağaracısını besleyen, dino Hakan… (aslında kullanım hatalıdır, dinazor değil, fosil olmalıdır.)


Benimkiler, Deniz ve Ulaş, Aziz'e nazar değimesin…

Bursa’nın Nilüfer ilçesindeki 5 kilometre uzunluğunda olan doğa harikası Ayvaini mağarasına yapılması planlanan yürüyüş yoluna mağara araştırmacıları tepki gösteriyor.

Mağara araştırmacıları, İnegöl Oylat mağarasının turizme açılmasından sonra mağaranın ilgisini kaybettiğini belirterek, aynı hatanın Ayvalı Köyü Ayvaini mağarası için yapılmaması gerektiğini söyledi. Ayvaini mağarasının turizme açılmamasını isteyen araştırmacılar, mağara içine yapılan yürüyüş yolu, girişine koyulan gişelerin mağaraya zarar verdiğini söylüyorlar. Mağara Araştırma Derneği Bursa Şubesi Başkanı Atilla Ülgen, 5 kilometre uzunluğundaki muhteşem mağaranın içinde irili ufaklı 60 kadar gölet bulunduğunu söyledi. Mağara içinin turizme açılmaması gerektiğini dile getiren Ülgen, yürüyüş yolunun yapılması durumunda mağaranın doğallığını kaybederek piknik alanına döneceğini belirtti.

“Hayatımıza dönüp baktığımızda, hayatın bizi ne kadar gerdiğini hissederiz. En keyifli geçmesi gereken yılların, gelecekte daha iyi yaşama hayalinin gerektirdiği, daha çok para kazanma çabası ile geçip gittiğini hepimiz biliyoruz. Hepimiz rahat yaşamayı, oturduğumuz yerden ya da severek yaptığımız bir işten çok para kazanalım, her günümüz bir öncekinden daha farklı ve keyifli olsun istiyoruz. Fakat ne yaparsak yapalım ne kadar çalışırsak çalışalım yinede içimizde hep bir sıkıntı var. Her günümüzün aynı monotonlukla geçtiğini söyleyip duruyoruz.

Mağaracılığı ortamı dışında tanıtabilmek oldukça zor bir iş . Sporunu, tanıtmanın en güzel yöntemi, mağara ortamını yaşayarak göstermektir. Bunun dışında tanıtım yapabilmek için görsel araçlara başvurmaktan başka çare kalmıyor. Fotoğraf ve video gösterimi, ortamı tam anlatamasa da, en güzel yöntem.

Mağara sporu doğası gereği, zor ve yorucu bir aktivite. Mağarada gerekli malzemeyi taşımak, gereğinde kamp kurup uzun süre çalışmak, harita için ölçüm almak, mağara koşulları ile uyumlu olmaya çalışmak… Bütün bu zorlukları aşmanın en önemli gereği, yeterli ve işe uygun malzeme taşımaktır. Tahmin edilebileceği gibi, azımsanmayacak miktarda yük taşınması gerekmektedir. İşte, mağarada görüntü almanın zorluğunun temelinde, ek bir iş daha yapılması gereği yatmaktadır. İyi görüntü kaydetmek, hem çekimi yapan hem de konu mankenliği yapan sporcuların sabrı ile doğru orantılıdır.Bu nedenle, yaptığımız her fotoğraf gösterisi ya da sunumuna “ Mükemmel fotoğraflar gösteremeyebiliriz, ortamı biraz olsun anlatabilmek temel amacımız ” diyerek başlarız. Gerçekte ise gösterdiğimiz fotoğraflar azımsanmayacak kalitededir…

Anadolu insanı örgütlü çalışmaya, ortak aklı ve doğruyu bulmaya karşı dirençli. Bu durum sendika, dernek ve meslek örgütü gibi birçok gönüllü kuruluşta önemli bir sorun olarak karşımıza çıkmakta. Doğru üzerinde fikir birliği olmayan insan topluluklarında ürün çıkması bireysel fedakarlıklara bağlı. Kendi çevresinde üç kişi toplayan liderciklerin çekişmesi, doğal olarak her kuruluşa zarar verir. Aslında çelişkilerimizin bozuk eğitim sistemimizden; aile,okul ve ülke üçgeninden kaynaklandığı tartışılmaz bir gerçek.. "Çuvaldızı kendine, iğneyi başaksına batır" ilkesinden hareketle ekteki fıkrayı yayınlıyoruz. Keyifli okumalar ve düşünmeler...

Mencilis, bir zamanlar, MAD’ın olmazsa olmaz faaliyet mağarası… O yıllarda, Mencilis doğal yapısında. Henüz mağara ağzından çıkan su kanala alınmamış, kamp alanına ulaşan patikayı bozan toprak yol açılmamış, turizm belası mağarayı kemirmemiş.

Nisan 1987, ilk faaliyetimde Mencilis kamp alanında, gece ceviz ağacının hemen yanında çimlerin üstüne uzanmış, mağara ağzından çıkan derenin gürültüsünü dinliyor, gökyüzüne bakıyorum. İlginç bir gün geçirmiştim. Ankara’dan otobüsle yola çıkmıştık. Yolda, Faysal İLHAN’ın küçük iplerle verdiği ilk düğüm eğitimini almıştık. Patika yoldan kamp alanına ulaşmış, ertesi gün ilk ekiple mağaraya girip çıkmıştım. Mağaranın uzun olması ve sondaki on bir metrelik iniş (ki o zamanlarda uçurum olarak tanımlanırdı) beni oldukça heyecanlandırmıştı.

O günlerde, Mencilis’e ulaşmak, kamp yapmak ve mağaraya girmek tarifsiz bir zevkti. Genellikle cuma günü öğlen Ankara’dan otobüsle yola çıkılırdı. Yolculuğun sonunda, Safranbolu’nun Bağlar Mahallesi’nde inilir, bir süre şehir içinde yürüdükten sonra, bahçelerin ve bağ evlerinin arasından küçük patikadan (birçok yerinde bacaklarınız iki yandan çalılarla kaplanırdı) bir buçuk saat kadar yola devam edilirdi. Yürüyüş sırasında, mağara ağzından çıkan derenin sesi, solda, aşağıdan yürüyenlere eşlik ederdi. Ola ki (ki olmasını sıklıkla sağlardık) 15 Haziran’dan sonra faaliyet varsa, yol boyu kiraz yenilmesi olağan eğlenceye eklenirdi.

Kamp alanına yaklaşınca, alana ulaşmanın iki seçeneği vardı: Bunlarda biri düz devam edip biraz yükselip, mağaranın su çıkan ağzının üstünden dolaşarak kamp alanına ulaşmak; ikincisi, kamp alanının biraz altında, bağ evlerine ulaşmak için yapılmış olan basit ahşap köprüden geçmek ve kamp alanına 400m kadar yürümek…