Uzun zamandır, planladığımız ve bir kez ertelemek zorunda kaldığımız ortak kaya çalışmasını, anlamlı bir günde, 29 ekim de gerçekleştirdik. Havanın da elverişli olması ile çalışma sabah saat 9 dan, akşam 17 ye kadar sürdü. Gündoğdu kayasında, temel SRT teknikleri çalışıldı. Genel olarak, katılımcılar hevesli ve başarılıydı. Çalışmanın en önemli sonucu, ekiplerin birbirlerini daha iyi tanıması ve kaynaşmasıydı. Nice ortak çalışmada birlikte olmak dileğimizle.

Yıllar sonra, bayram tatilinde Sivas’tayım. Dört yıl önce, dostum Ebuzer Bekar ile girişine baktığım mağara yada mağaralara faaliyet yapmak için güzel bir fırsat. İçinden küçük bir derenin geçtiği, giriş, sonrasında çöküntü alanı ile yüzeye açılan, daha sonra dikey birkaç inişle, alt seviyeden çıkışı olan bir mağarayı araştıracağımız düşüncesindeyim.

On dört ekim pazartesi sabahı, saat 9 da Ebuzer’in evinde buluştuk. Ekibimizin üçüncü üyesi, Sivas’ta üniversite öğrencisi olan Muhammet İkbal Kalın. Arkadaşları tarafından “Mika” diye çağırılıyor. Daha sonradan, Sivas’ta çeşitli doğa sporları ile uğraşan yeni ekip arkadaşlarıma, “Sivas’lı milis mağaracılar” adını verdim.

Üç kişilik ekibimiz ile evden yaptığımız yolculuk sadece 17 kilometre. Karşıyaka mahallesinden ve kayak evinden geçerek, eski Sivas-Kayseri yolundaki “Yoğun Yokuş” adı verilen bölgeye ulaşıyoruz. Dere akış yönündeki ilk mağaraya, saat onu çeyrek geçe girerek çalışmaya başlıyoruz.

Harmanköy kanyonu ve çevresi, Bursa’lı dağcıların, yaz aylarında sıklıkla gittiği bir bölgedir. Yıllar önce, BUDAK dağcılık klübünden bir üyenin, rehberlerle birlikte, dikey yatay özellikte bir mağaraya giriş yaptığını duymuştuk. Anlatılana göre mağara, ağzı kazılarak sonradan açılmıştı. Her ne yaptıysak, bu güne kadar, mağarayı bulabileceğimiz bir rehbere ulaşamamıştık.



Mağarayla ilgili bilgi, eski üyemiz Ertan Köseoğlu’ndan geldi. Bölgeye, Harmanköy doğumlu öğretim üyesi Sezgin Sarıkaya ile birlikte yaptığı bir gezide, mağaradan bahsedildiğini duymuş ve istihbaratı bize ulaştırmıştı. Onların aracılığı ile rehberimiz Nihat Irak’a ulaştık.

Mağaracı dövmesi zordur. Özellikle de, MAD’lı dövmesi…

“Siz kendi kendinize magaracilik oynamaga devam edin.Kisisel olarak neler basardigimi teknik dalis ile ilgili olanlar bilebilir ancak ozellikle MAD gibi dinazorlarin bulundugu bir kitle'den fazla birsey beklememek gereklidir.Neymis efendim kendimizi beyefendilere ispatlamamiz gerekiyormus.Unuttunuz mu soylediklerinizi.Sizler zavalli, beceriksiz ve yetersiz bir grup olarak yokolmaga mahkumsunuz...” Aziz Yiğiter (bkz. “[tmf_list] FW: Mağaracılık eğitim” yazışmaları…)

Aziz'e inat, çifter çifter, kendi yaptığı mağaracısını besleyen, dino Hakan… (aslında kullanım hatalıdır, dinazor değil, fosil olmalıdır.)


Benimkiler, Deniz ve Ulaş, Aziz'e nazar değimesin…

“Abi ne zaman Ayvaini’ne gideceğiz?” diyen çok olur. Hatta, yakın bir zamanda ücret ödeyip, bizimle mağaraya girmek isteyen bile oldu. Hadi, kalabalık gidelim diye faaliyet planladığımızda, belirlenen tarih yaklaştıkça, gelmekten vazgeçenlerle, ekip gittikçe küçülür. Yaz öncesi, mağarayı daha önce görmemiş üyelerimiz için, ayvaini yapalım dedik.

Mağara’nın nereden çıkacağı belli olmadığı gibi, ne zaman da çıkacağı belli olmaz. Bir nevi balık tutmaya benzer, mağara bulmak. Bu sefer istihbarat, birlikte Ayva ini belgeseli çektiğimiz, CH Prodüksiyon’dan Hasan Akbaş’tan geldi. Gürsu’da uzun bir mağara olduğu bilgisiyle, Gürsu belediyesi tarafından, araştırma için çağırılıyorduk. Edinilen bilgilere göre mağara oldukça uzundu. Daha önceki araştırmalarımızdaki, bir kısım söylemle benzerlikler içermesi nedeni ile, Gürsu bizi yeniden umutlandırdı. Hemen, hafta sonu faaliyet yapmaya karar verdik. CH Prodüksiyon tarafından da bu yeni mağara ile ilgili küçük bir belgesel çekilecekti.

Saat on’da Gürsu merkezde buluşup, Gürsu belediyesinden Recep Erol ile durum değerlendirmesi yapıyoruz. İstihbaratı veren kişiye ulaşmakta zorluk yaşıyoruz. Verilen bilgi karışık ve araştırma konuşunda şüpheye düşüyoruz. Sonrasında birkaç yere bakmaya karar vererek, saat on bir de yola çıkıyoruz.

Bahar ayının, temel düğüm ve döşeme teknikleri eğitimlerinden sonra, üçüncü eğitimi, Gündoğdu kayasında gerçekleştirdiğimiz SRT eğitimiydi. Eğitime MadBursa ve Umast üyeleri katıldı.

Sabah erken, gece kamp atan arkadaşlarımızla Gündoğdu kayasında buluştuk. Sisli ve bozuk hava nedeniyle çalışmayı iptal etmeyi tartıştıysak da, motive üyemiz İdris Hatipoğlu buna izin vermedi. Soğuk havaya karşılık çalışmaya başladık.

“Döşeme Teknikleri Eğitimi”, 2013 yılının ikinci eğitim etkinliği olarak planlandı.

2013 yılının ilk eğitimi “temel düğüm ve ip teknikleri” olarak yapıldı. Mağara araştırma derneğinde, bir kısmı temel, bir kısmı da yardımcı amaçlarla olmak üzere on adet düğüm kullanıyoruz. Bunlar; kör, sekizli, dokuzlu, çift sekizli, perlon bant, balıkçı, kelebek, yarım kazık, tam kazık ve pursik düğümleridir. Siz değerli mağaracı arkadaşlarımızın, bu düğümlerin bir kısmını düzenli olarak kullandığını biliyoruz.



Pursik düğümü, tek ip tekniğinde, iniş sırasında “düşme engelleyici olarak” kullanmayı alışkanlık haline getirdiğimiz önemli bir düğümdür. Bu düşme engelleyiciyi kullanmak, gerçek anlamda kaza riskinizi azaltacak güzel bir önlemdir.

2010 yılında kurtarma çalıştayı yapılmış ve eğitimi Fransa Mağara Federasyonu tarafından verilmişti. Eğitmenler, çalıştay’ın hemen öncesinde bir kurtarmadan dönmüşlerdi. Kaza şöyleydi : İniş yapan bir mağaracı, hatta 30m düşmüş ve alttaki istasyonun lup’una takılıp kalmıştı. Kazada, kalça ve bacak kemiklerinde kırıklar olmasına karşılık, mağaracı sağ olarak kurtarılmıştı. Şimdi bir düşünelim, pursik ipi ya da başka bir düşme engelleyici kullanılsaydı bu kaza olur muydu? Kaza olmadan, riskleri azaltmaya çalışmak en mantıklı seçenek gibi görünmüyor mu? Alışkanlıklardan vazgeçmek zor ama denemekte de fayda var…